Blog2 Op naar de Spaanse zon en het groene goud. Roy van Zanten Dolend naar het zuiden. Real-Life-Soap. Spanje…

‘Emigreren?’ of ‘Vluchten?’

Als ik mijn ogen open voel ik de warmte van de opkomende zon al tegen het rolluik door het raam branden. ‘Waar ben ik? Oh ja Montpellier, Hotel Formule 1.’ Bert ligt nog te slapen in het bed naast me. Zachtjes kleed ik me aan, pak mijn opgeladen telefoon en sluip de kamer uit.

In de ontbijtruimte is al enig volk. Ik mompel een vriendelijk ‘Bonjour’ naar iedereen die het maar horen wil en loop naar het buffet. Als mijn dienblad is voorzien van koffie, honing, Nutella pasta, cake, roomboter en broodjes wandel ik relaxt naar buiten om onder het grote afdak te gaan zitten. Buiten ontbijten is voor mij een happiness verhogende levensactiviteit.

Na een slok koffie kijk ik op mijn Facebook, Instagram en LinkedIn accounts of er nog nieuws is. Geen nieuwe regels voor wat betreft Spanje. Ik moet nog één grens over en dan ben ik voorlopig even vrij. Nederland moet weer zo nodig het beste jongetje van de klas zijn en voorlopen op de andere landen in Europa. In Spanje weet ik de weg en ik spreek de taal na wonen in La Rioja, Barcelona, Sitges en Málaga. Voor vandaag staat de rit naar Sitges op het programma, zo’n 400 kilometer. Dat is een makkie vergeleken met gisteren.

We vervolgen de Route du soleil richting Perpignan. De route doet zijn naam eer aan. Goed dat mijn auto airco heeft. Toch rommelt het in mijn maag. Bij de Péage-poorten staat vaak politie of douane te controleren. Vorig jaar was ik met maat Bob op weg naar Logroño en moesten we in zuidwest Frankrijk dik een uur wachten op een drugshond, die van een andere controlepost weggeroepen werd. Veel vragen en norse gezichten. Eindelijk was daar de hond. Het was een oudje met een grijze kop. Hij liep met zijn natte poten door onze auto heen en liep gelijk naar de bosjes om eens lekker te gaan poepen. De zeker 10 beambten keken ons beteuterd aan, terwijl wij moeite deden ons lachen in te houden.

Hopen dat we deze keer geen ellende krijgen. Douane en politie vinden altijd wel wat als ze willen. En de steeds veranderende Korona-regels, daar word ik ook niet echt vrolijk van. Daar is Le Boulou, de laatste péagehokjes van Frankrijk voor de grens met Spanje. Er staat een groep mannen in donkerblauw uniform met geel douane hesje, baseballpet en boze blik vlakbij waar wij door de slagboom gaan. Eén van de mannen kijkt aandachtig naar ons terwijl we de afgelegde route betalen. De slagboom gaat open. Ik trek op. De man steekt zijn hand op. Ik vloek binnensmonds. Bert zegt glimlachend dat er niks aan de hand is. We komen tot stilstand.

Net als ik mijn raam open doe en goedendag zeg, wordt de man weggeroepen door zijn groep, die met handgebaren duidelijk maken dat ze gaan eten. Hij geeft het teken dat we door kunnen rijden. Ik geef hem een militaire groet en druk het gaspedaal in. Wegwezen hier, pfff.

Een kleine twintig minuten later rijden we meezingend met de radio Spanje binnen over de snelweg. Aan de Spaanse kant geen tol. Dat is een leuke meevaller, maar het feit dat we in Spanje zijn is me veel meer waard. Bij de eerste benzinepomp gaan we van de snelweg af voor een koffiepauze. Ik bestel twee ‘cafés con leche’ voor ons en maak gelijk even gebruik wat met de iets mollige serveerster te praten. Even mijn Spaans opfrissen. Ik vraag waarom ze een mondkapje draagt. Nee, zelfs twee over elkaar. Twee van die maskers die op koffiefilters lijken en dus een grote dichtheid hebben. Ze geeft aan oude ouders te hebben waar ze veel langs gaat die ze niet wil besmetten. Ik knik begrijpend. Hoe houd je dat vol de hele dag? Zo krijg je toch geen zuurstof binnen? Met mijn Spaans is in ieder geval niks mis.

Een paar uren later rijden we Sitges binnen, wat net onder Barcelona ligt. Alsof ik niet weggeweest ben weet ik meteen de weg. En nu? Ik word overrompeld door ideeën over wie ik als eerste kan belle. ‘Maar Roy, iedereen is druk met zijn eigen leven.’ Tegen een paar mensen heb ik gezegd dat ik langs zou komen. Eerst maar naar de tennisbaan. Daar is altijd wat te doen.

Het is al siësta tijd maar Conchi laat ons lachend binnen op de club. We drinken koffie in een nieuw gemaakte loungeruimte waar we redelijk koel zitten. In een half uur praten we 10 jaar bij. Het is geweldig haar weer te zien. Al pratend komen de herinneringen boven drijven.

Van hier gaan we naar de Kebab van Malik waar ik met Dick afgesproken heb. Dick en ik gaan ver terug in de tijd. We hebben, ruim twintig jaar geleden, nog een tijd samen gewoond vlakbij Barcelona. Desi, mijn Belgische maat (zie foto) die ik ken uit de kroeg, sluit ook aan. Ook hier weer hetzelfde blijde gevoel. ‘Waarom ben ik hier ooit weggegaan? Oh ja, ik was failliet. Mijn geld was op en er was nergens werk te vinden.’ We zetten het op een zuipen. Ik geef Desi een Dolen3 boek, want hij moet zijn dochter van school ophalen.

Dick tovert even later een heerlijke maaltijd op tafel in zijn appartement. Die gozer doet alles met passie en ook koken. We laten het ons smaken op het balkon met uitzicht op het treinstation en in de verte de Middellandse Zee. Bij een supertje om de hoek heb ik een paar flessen rode Rioja wijn gehaald. Daar spoelen we het eten mee weg terwijl Dick vertelt over zijn nieuwe passie, fietsen.

Ik val tevreden in slaap in het beneden stapelbed op de logeerkamer. Bert slaapt boven. Estamos en España! We zijn in Spanje!

De volgende morgen drinken we koffie met Kathy en Luis tegenover de kebab. Met dit op het eerste gezicht vreemde koppel heb ik in het verleden heel wat kopjes koffie gedronken in de barretjes van Sitges. Na een lach en een traan gaan we verder. Met een beetje mazzel gaan we vandaag door tot Alicante waar Bert zijn auto staat. Vandaar zullen we verder rijden naar het kleine bergdorp in Andalusië, waar zijn huis staat.

Wordt vervolgd…

Elke week zal er een nieuwe blog verschijnen over Roy, die een nieuw leven wil opbouwen in Spanje!