Blog17: ‘Onder de Spaanse zon en tussen het groene goud.’ Real-Life-Soap! Loslaten…
Blog 17: ‘Onder de Spaanse zon en tussen het groene goud.’
Loslaten…
Het is begonnen… Altijd een spannende tijd, de laatste dagen van een jaar. Tijd voor reflexie, loslaten en kijken naar het aankomende jaar. En voor wat mij betreft is het begonnen. Nu is het letterlijk aan de orde. Ik ben bij de tandarts om een kies te laten trekken die me al maanden tergt op verschillende manieren en me af en toe wakker houdt. Terugdenkend aan een eerdere keer in Hellevoetsluis, neemt een ware angst het van mij over. Mijn maag roert zich onrustig, ademhalen gaat moeilijk. Die fietsenmaker kreeg mijn kies er maar niet uit. Op een gegeven moment zat de beste man bovenop me op zijn knieën en trok uit volle macht met een enorme tang terwijl hij keihard schreeuwde: ‘alle-jezus-nog-an-toe, dat verrotte ding zal eruit gaan.’ De beste man had het zweet op zijn voorhoofd staan. De kies brak af en kwam er niet helemaal uit, zal ik maar zeggen. Weken later kwamen er, op een pijnlijke manier, nog stukjes bot of glazuur uit mijn tandvlees omhoog zetten. Ik verban deze gedachten uit me weg en denk aan iets leuks; wandelen in de brandende zon over een tropisch strand met een cocktail in mijn hand. Mexico, Thailand, Curaçao.
Voor ik aan de beurt ben mediteer ik dat het een makkelijke ingreep gaat worden en laat ik de kies in gedachten al vast gaan, wetende dat dit de beste oplossing is. Loslaten is mijn motto. Gelukkig hebben ze hier in Pozo Alcon een zeer goede tandarts die wel vaker met dit bijltje hakt.
‘Es la penúltima muela,’ zeg ik dat het om de één na laatste gaat, om
niks aan het toeval over te laten.
‘Si Alex, la conosco muy bien,’ stelt ze me gerust dat ze hem herkent.
In tegenstelling tot eerdere tandartsbezoeken werkt de verdoving snel. Ik ben de laatste van de dagshift en zo vlak voor het nieuwe jaar ben ik al blij dat ik nog geholpen kan worden. Ondertussen is de tandarts in de kamer naast me een kies aan het trekken bij een vrouw die net nog vrolijk aan het babbelen was in de wachtkamer. Nu is ze stil. Ik denk aan alles wat ik nog meer aan het loslaten ben op dit moment. In mijn telefoon heb ik een lange ‘To Do’-lijst van zaken waarvan ik afscheid aan het nemen ben. Abonnementen, lidmaatschappen, verzekeringen en dergelijke opzeggen. Niet mijn favoriete bezigheid, maar het scheelt een hoop vaste kosten. Uiteraard ook uitschrijven en inschrijven bij de verschillende instanties. Van de 25 items zijn er nog 4 over die aandacht vragen. De rest is al gedaan. Het is niet de eerste keer dat ik in een ander land ga wonen. Nederland loslaten en gaan wonen in Spanje.
De tandarts komt al weer terug, pakt een kromme schroevendraaier van het dienblad en drukt hem hard op mijn bovenkaak en wrikt een paar keer. Ze vraagt of het pijn doet. Ik schud van niet. Dan pakt ze een tang, wrikt één keer naar links, één keer naar rechts en dan hoor ik een krak. Ze duwt een opgevouwen gaasje op de plek van de kies en zegt dat ik hem een half uur op die plek moet houden. ‘Ya está,’ knikt ze en lacht een stralende lach. Fantastisch!! Hij is er al uit. Als de rest ook zo voorspoedig verloopt…
Aan alle lezers wens ik een mooi afscheid van 2022. Schrijf op een briefje wat je kwijt wil en steek het in de fik. En weg is alle ellende ;). Bewaar alle mooie momenten in je hart en ga een schitterend 2023 tegemoet!
Dank voor alle reacties en blijf me volgen op mijn ontdekkingsreis onder de Spaanse zon.
