Blog16: ‘Onder de Spaanse zon en tussen het groene goud.’ Real-Life-Soap! Kersteditie…
Blog16: ‘Onder de Spaanse zon en tussen het groene goud.’ KERSTEDITIE!
De Vis wordt duur betaald. De Olijfolie ook!
En op deze manier zijn er de laatste maanden vele projectjes de mist in gegaan. De gescheurde, met rode wijn doordrenkte, cheque is daar een mooi laatste voorbeeld van. Het is een voortdurend aanpassen op veranderende situaties. De gouden regel in alle survival boeken. Schakelen, zeg maar. Mijn maatje Tom is daar een meester in. Ik moet daar nog beter in worden. Ik blijf vaak te lang eigenwijs doorgaan, volharden, dat iets toch nog gaat lukken. En om maar eens een cliché te gebruiken: ‘Soms moet je loslaten om aan iets nieuws te kunnen beginnen.’ De ene deur sluit en de andere opent.
Zo zijn er natuurlijk mijn drie geschreven autobiografische boeken. Dit soort rauwe openhartige boeken over een jongen die fout op fout stapelt, na een mislukt huwelijk, om uiteindelijk zijn grote levensles te leren, worden tegenwoordig al niet meer geschreven of gelezen. Het is een puur schelmen-, kwajongensverhaal van een reislustige ‘bad boy’ met een ‘goed hart’. Alles bij elkaar zo’n 1200 bladzijden. Twintig jaar geleden was daar een publiek voor geweest. Denk aan Jan Cremer en Jan Wolkers , maar tijden veranderen. Tegenwoordig is iedereen wook en zeer braaf en correct vooral voor de bühne. Het enige wat mensen nog doen is korte verhaaltjes (max 20 woorden) lezen en snelle filmpjes (10 seconden) kijken op het internet; joetoep, toktok, feestboek of instababy. Het werkt zeer verslavend, scrollen door vluchtige plaatjes. Dit weet ik uit eigen ervaring.
Dan is er het geniale idee van Bob en mij, beiden liefhebbers van Spanje, om hier een rustige, vaste plek te zoeken in de natuur om in alle rust van onze oude dag, nog zeker 40 jaar, te genieten. We zijn hier al enkele jaren over aan het filosoferen. We waren dat gedoe met vrouwen zat en Nederland heeft geen gunstig klimaat om relaxt oud te worden. Beiden hebben we een Hotelschool achtergrond en als we ons Nirvana gevonden hebben, een oud landhuis, of een stukje land aan de rand van een klein dorp, zal het een makkie zijn om daar door middel van een pension, huisjes verhuur of een barretje wat geld te verdienen voor de leuke extra’s van het leven. Het idee is vooral ook mensen handvatten te bieden om, net als wij, weer een beetje terug naar de natuur te gaan, terug naar jezelf. De rust, de stilte in jezelf terug te vinden. Even te disconnecten van alle; technologische ontwikkelingen, social media, drukte, stress, informatieve garbidge, fake news, berichten, appjes, schreeuwende verzoeken, likes, meldingen, hartjes en andere emoticons, van het dagelijkse leven. Als je een beetje om je heen kijkt zie mensen alleen nog maar op hun telefoon kijken.
Bob werkt in de zomers op een riviercruise boot en in de winters kunnen we er samen op uit gaan op zoek naar de gewilde plek. Ik ben alvast in Spanje met Bert hier in Castril en houd mijn ogen open voor grond, huizen en cortijos. Het kan elk moment gebeuren, maar tot die tijd moet er wel gewoon gewerkt worden, want zonder geld kan je niks. Helaas gaat ons Zwitserland-geld-verdienen-avontuur niet door.
En dus net als in het ‘Ik vertrek’ programma van de NPO, gaat er hier ook van alles fout en goed. Dat is ook logisch, want in het leven komt het je niet allemaal aanwaaien. Ook niet in Spanje. Het is natuurlijk altijd makkelijker te blijven in je eigen land in je vertrouwde omgeving. Maar om eerlijk te zijn heb ik me nooit vrij gevoeld in Nederland. Land van regels en betutteling. Ik weet/voel dat ik nu op de goede weg ben!! Yeah!!!
‘Sientate ahí. El funcionario vendrá pronto para tu cita previa,’ zegt de agent van de Policia Nacional in Baza dat ik plaats mag nemen en dat de immigratie officier er zo aan komt voor mijn afspraak. Terwijl hij dit zegt vinkt hij me af van een lijst. Ik neem plaats op een stoel onder de ronde blauw betegelde boog in het wachtgedeelte van de extranjeros, buitenlanders. Ik ben hier voor de aanvraag van een NIE, dat is een soort b.s.n. nummer voor buitenlanders in Spanje. Nou heb ik al een NIE, maar die ligt nog in Nederland op zolder. Domkop. Vergeten mee te nemen. Ik dacht dat dat geen probleem zou zijn en je zo een nieuwe kon krijgen (ze zijn levenslang geldig), maar het blijkt dat ik toch helemaal opnieuw door de molen moet. De regels zijn veranderd sinds 2007.
Ik mag verder. De grote man, die ik ken van een eerder bezoek, zegt dat ik via de binnenplaats naar zijn kantoor mag lopen. Hij loopt binnendoor. Vanmorgen ben ik langs de bank gegaan in Castril en heb de léges voldaan en daar een bewijsje van bij me. Verder heb ik nog een EX-12 formulier ingevuld met al mijn gegevens. In mijn portmo heb ik enkele pasfoto’s voor als dat nodig zou zijn. Jammer dat ik geen foto heb gemaakt ooit van mijn oude NIE pas, dan had ik die mee kunnen nemen, uit kunnen printen en in een hoesje kunnen doen. Dan was ik ook klaar geweest.
Als de man mijn volledige naam en geboorte datum invult op de computer komt hij meteen mijn gegevens tegen en mijn vorige adressen. ‘Dan zijn we snel klaar,’ zegt hij en lacht vriendelijk. ‘Maandag kan je je NIE verklaring ophalen.’ Mooi dat is fijn. Alleen het wordt geen groene zoals ik heb. Het wordt een witte en die heeft iets minder bevoegdheden. De man adviseert me vriendelijk nog een keer te gaan zoeken in Nederland. Dat gaat me veel tijd besparen.
Toch loop ik vier dagen later, op maandag, vrolijk en trots lachend het politiebureau uit met mijn nieuwe ‘oude’ NIE nummer. Ik herken het meteen. Gek hoe je soms ergens niet op kunt komen, maar als je het ziet, herken je het meteen.
Het zou eigenlijk niet zo horen te zijn, maar het krikt mijn eigenwaarde weer iets op. Mijn bestaanszekerheid in Spanje is gewaarborgd. Vol trots kijk ik naar het officiële document en trakteer mezelf op een café sólo met gebak in het dichtstbijzijnde café.
Dan ga ik maar gewoon olijven plukken hier in de omgeving. Het groene goud. Mijn moeder heeft het altijd tegen me gezegd. ‘Luister goed jongen. In het leven moet je het allemaal zelf doen!’ Maar dat is niet helemaal waar, want ik heb gelukkig veel goede vrienden die me helpen.
Misschien moet ik eerlijk tegenover mezelf zijn. Dat hele boekenproject was na mijn wereldreis van drie jaar, mijn grote droom. Daar hebben veel mensen aan mee gewerkt. En heel diep van binnen heb ik dat nog niet opgegeven. De magische manier waarop dat verhaal samen is gekomen in drie boeken, verdient een groot succes. Actueler dan ooit, draait het in de Dolen Trilogie vooral om Vrijheid en Vrij zijn in je keuzes voor wat betreft je eigen leven en lichaam. Lys helpt me vanuit Nederland met het versturen van boeken en Bert, mijn huisgenoot, is bezig met de Engelse vertaling van het eerste boek: Meandering1 ‘Fear of commitment, Longing for freedom’.
Via een man die ik ken uit één van de vier bars van Castril die nog open zijn in de winter, kom ik in contact met met een olijven boer. Hij is een grote aardige man met een gezellige glimlach. We praten bij een kop koffie in Zafra bar over de voorwaarden en worden het snel eens. Het heeft veel geregend de afgelopen tijd. Zo gauw het niet meer regent en de grond droog is, kunnen we beginnen.
Daar gaan we! In de vroege morgen loop ik naar het ontmoetingspunt. In mijn dagrugzak heb ik werkhandschoenen, schoon ondergoed, een blikje gevulde olijven, avocado’s, brood met kipfilet gebakken in olijfolie, water en oorbeschermers (gekocht bij de plaatselijke alleswinkel, Eva). Ik draag nieuwe bergschoenen. We werken tenslotte op berghellingen.
Op de stoep zit een gozer die ik ken. Castril, met 600 inwoners, is natuurlijk een klein dorp. Ons kent ons al vrij snel, ook hier. Emilio blijkt de zoon te zijn van de grote sterke olijfboer, die ons oppikt in zijn stoere pick-up truck. Hij zegt dat we vandaag met zijn tweeën zijn, maar dat er binnenkort hulp bij komt.
Helaas door het slechte weer van de afgelopen weken, storm en regen, zijn er nogal wat olijven op de grond gevallen. En omdat de oogst behoorlijk tegen valt dit jaar door vorst in mei, die de bloesem heeft aangetast van de bomen en de nogal lange, droge en hete zomer zullen we die moeten oprapen. Na een kilometer of acht rijden over hobbelige zandwegen komen we uit bij een helling vol olijfbomen.
We laden materialen uit. En na een inspectie van de bomen en wat slaan met een lange stok gaat pa ervandoor. Emilio en ik beginnen boom voor boom de helling af te werken. Bij bomen waar weinig in zit slaan we de olijven eruit met een lange stok en harken ze bij elkaar om ze vervolgens in kratjes te zeven en dan in zakken te doen. Achterin het veld zitten er meer olijven in de bomen. Hier werken we met netten die we onder de bomen leggen en van boom tot boom verschuiven. Emilio heeft een machine (vibrador) om zijn schouder hangen waarmee hij tak voor tak kan laten trillen om de olijven eruit te schudden. Ik sla met een lange fiberglas stok de restjes eruit. Nu gaat het een stuk sneller om de zakken te vullen. En zo kammen we het hele veld uit van voor naar achter. Emilio leert me hoe ik het handigst te werk kan gaan. ’s Avonds ben ik helemaal kapot van het op de knieën zitten, de helling op en af te lopen, het bukken en het sjouwen. ‘Ja, dat is weer even wennen Roy!’ Maar ondanks dat ik gesloopt ben elke avond, voelt het goed buiten in het veld te werken. In de aarde te wroeten. Onder de Spaanse zon bezig te zijn. In twee dagen vullen we de bak van de auto met zeker 600 kilo zwarte olijven. Emilio is vele malen handiger, sneller en sterker in dit werk dan ik en dat is logisch, want hij doet dit al zijn hele leven. Om het te vieren drinken we in de avond een blikje bier bij Emilio thuis. Hij heeft het goed voor elkaar die kleine krachtpatser.
De eerste twee dagen verlopen relaxt met Emilio. Het is hard werken, maar we praten tijdens het werk over leuke dingen. Onder andere over twee stukken land iets dichterbij het dorp met mooi uitzicht over de vallei en een huis van hem die te koop zijn.
Op dag drie komen er 5 mannen bij en beginnen we op een andere steilere helling. Met de andere gasten erbij verandert Emilio iets kwa gedrag vooral richting mij. Hij begint me te commanderen, harder pratend, af te zeiken. Ik zeg hem dat hij me ook gewoon kan toespreken en dat ik hier ben om te werken, maar dit lijkt het alleen maar erger te maken. Ik doe mijn best om iedereen bij te kunnen houden en ga meerdere malen totaal stuk, hijgend als een postpaard op de lange stok. Volgens mij het zwaarste werk van de groep. Ik vraag of we misschien kunnen rouleren, want een andere man van de groep krijgt zijn net zowat niet voortgesleept en hij is goed met de stok. Niks is mogelijk.
Op zaterdag tijdens de eetpauze ben ik inmiddels tot de conclusie gekomen dat ik zo niet behandeld wil worden en houd de eer aan mezelf. Ik neem afscheid van de collega’s, groet Emilio en zeg dat ik naar de tandarts moet. De mannen kijken me verbaasd aan. Bij Emilio zie ik een minachtend lachje. Ik vind het best en met mijn rugzakje op loop ik de helling af naar beneden. Of ik de weg wel wist vroeg Emilio nog. Maar ik heb hier al eerder gewandeld met Pablo dus dat is geen probleem. Op de zandweg aangekomen loop ik richting de grote watertank in de brandende zon. Elke stap voel ik me lichter en blijer worden. Dat was mijn olijvenpluk avontuur/carrière. Het was zwaar, leuk, interessant en van korte duur, een week om precies te zijn. Maar er zijn meerdere teams en ze komen overal mensen te kort dus ook daar zal wel weer een oplossing voor komen. Met de kerst ben ik voorlopig even vrij ;).
De volgende morgen schrijf ik aan de grote baas dat ik ander werk heb gevonden en dat ik dus niet meer kom. Kan ik mooi Bert een beetje helpen in huis met het plafond schoonmaken van de nieuwe huiskamer.
Op maandag doen Bert en ik een boodschap in het dorp. Bij de kassa zie ik de olijvenbaas staan, de vader van Emilio. Zonder aarzeling loop ik naar hem toe en geef hem een hand. We lachen allebei vriendelijk. Dat is een goed begin. Er staan mensen bij dus we kunnen niet vrijuit praten. De grote baas begint over dat het olijven plukken toch wel zwaar werk is en dat het niet echt voor toeristen is. Ik lach met hem mee en zeg dat het inderdaad een aanslag was op mijn gestel, maar dat ik het op zich leuk werk vond vooral omdat je de hele dag buiten op het land bent. Hij pakt zijn portemonnee en geeft me mijn geld van de halve dag van zaterdag. Echt een toffe kerel. We nemen afscheid, maar hij komt meteen achter ons aanlopen. We staan bij de wasmiddelen rij. Hij legt uit dat zijn zoon een zware week achter de rug heeft. Een familielid waar hij behoorlijk gek op was, is pas geleden overleden. Dus hij is niet helemaal zichzelf geweest. Het doet me deugd dit te horen en het geeft wat mij betreft ruimte om eventueel de draad weer op te pakken, kwa werken. Ik condoleer hem en we gaan uit elkaar. Ik vond het al zo raar, want in principe konden Emilio en ik het goed met elkaar vinden. Blij fluitend ga ik verder… Wonend in een klein dorp als Castril, wil je met iedereen vrienden zijn, toch.
Gelukkig komt er, vlak voor het publiceren van deze blog, goed nieuws van vriend Harry uit Nederland. Ik heb een opdracht. Reclameverhalen schrijven voor twee super mooie bedrijven waar ik voor 300% achter sta! Respectievelijk in Arnhem en Zevenaar; De Vliegende Olifant en (Fysio) Therapie en Training ‘De Romei’. Beide bedrijven kijken net even iets verder dan de traditionele zienswijze over gezond leven en zieke mensen genezen. Daar heb ik zelf ook al van mee mogen genieten.
Binnenkort, 7 januari om precies te zijn, wordt het eerste evenement van 2023 al georganiseerd. Er komt een ijsbad-Challenge bij de Romei in Zevenaar. Dit is een unieke gelegenheid voor iedereen die maar wil om kennis te maken met dit helende fenomeen en onder zeer deskundige begeleiding. Fysiotherapeuten die ook de Wim (de Iceman goeroe) Hof opleiding hebben gedaan kunnen jullie op een veilige wijze kennis laten maken met het ijskoude water waar ijsblokjes op drijven. Voor ik naar Spanje ging heb ik meerdere malen in een ijsbad gelegen en met wat kleine veranderingen in mijn eetpatroon en een paar helingen van Harry, Jeanette en Tiara ben ik bijna genezen van mijn reumatische klachten, bijna medicijnvrij en ben ik ook vooral dichter bij mezelf gekomen. Ik kan het iedereen van harte aanraden eens met die lieve mensen te gaan praten.
Ik wens iedereen fijne dagen en een goede jaarwisseling!! Laat het oude los en op naar nieuwe avonturen… Xx
Laat maar knallen die Champagne!! 2023 here we come!
Wordt vervolgd…
