Blog15: ‘Onder de Spaanse zon en tussen het groene goud.’ Real-Life-Soap! Visitors, deel2…

Blog15: ‘Onder de Spaanse zon en tussen het groene goud.’

Roy van Zanten Dolend in het zuiden van Spanje. Real-Life-Soap.

En terwijl het meisje van de bediening wegrent om aan de slag te gaan met onze bestelling, begint de man die me als eerste aansprak te praten. Als ik het goed onthouden heb, heet hij John. De mannen hebben allemaal hun zonnebril afgedaan, dus ik kan ze nu in de ogen kijken. Dat maakt het een stuk persoonlijker en vriendelijker. Vanuit de bar wordt nog steeds naar ons gekeken. De totale stilte is overgegaan in geroezemoes. Het is ook wel een bizarre vertoning.

‘Kijk Alex, wij zijn van een groot bedrijf in Amerika. Trouwens, voor ik verder ga; kan je je telefoon even aan hem geven?’ John wijst naar de man naast me die snel checkt of hij niet op recording staat. ‘Zo nou kunnen we door,’ gaat John verder. ‘ We praten “of the record” als je begrijpt wat ik bedoel?’ Ik knik. ‘Je kan je nooit beroepen op wat er hier besproken is.’ Ik knik nog een keer. ‘Wij zijn dus van een groot bedrijf en we volgen jou al een tijd. We weten alles van je. Dat je een dochter hebt in Frankrijk, wie je beste vrienden zijn, je fysieke gesteldheid en dat je al zeker drie jaar geen seks hebt gehad.’ Hij glimlacht minachtend. ‘Dat zou je niet verwachten van een schrijver van jouw kaliber.’ Ik doe net of ik dat niet gehoord heb. ‘Dat je min of meer uit het bekrompen Nederland weggevlucht bent, omdat je gek wordt van de regering die de burgers steeds meer vrijheden afpakt. En dat je je nieuwe droom aan het waarmaken bent hier in Spanje. En hoe gaat dat Alex?’ Alle ogen zijn op mij gericht. ‘Tja, wat zal ik zeggen. Ik ben nog zoekende naar de juiste plek om me te settelen.’ John lacht hard. ‘Jij gaat je nooit settelen vriend. Jij voelt je overal thuis. Maar goed, toe maar. Ga door,’ zegt hij nu iets vriendelijker. ‘Het Zuid-Oosten van Spanje heb ik inmiddels aardig in kaart gebracht. Rest; Cataluña, Mazarón, de driehoek: Alicante / Valencia / Albacete, Extremadura en Tierra de Campos.’ Ik pak even een adempauze en kijk ondertussen of dit publiek mijn eerlijkheid waard is. ‘Maar hoe gaat het met de financiën? Kan je een beetje rondkomen?’ vraagt John met een triomfantelijke blik in zijn ogen. Omdat ik aan hem kan zien dat hij het antwoord al weet vraag ik hem waar hij naartoe wil en waarom hij zo geïnteresseerd is in mij. De tafel staat inmiddels vol met wijn en tapas. We proosten met de glazen tegen elkaar en beginnen aan de lekkere hapjes. Reepjes chuletón, gevulde champignons, jamón Iberico, queso Manchego (oude schapenkaas) in dikke plakken, stoofvlees van wild zwijn, de beste en sappigste chorizo, fuet en salcichón worsten, pulpo al Gallego en gambas al pilpil (met veel olie en knoflook). De wijn is heerlijk, vol, houtig en toch nog fruitig van smaak. Ik laat het me smaken. Een paar uur geleden zweefde ik nog door de ruimte en nu zit ik me vol te proppen met de heerlijkste specialiteiten die Spanje te bieden heeft.

‘Okay Alex, ik zal to the point komen,’ spreekt John met volle mond. ‘Zoals gezegd, je bent een lullig schrijvertje, een echte klaploper, die nog steeds hoop heeft door te breken met zijn levensverhaal, geschreven in drie boeken. Elke maand moet je weer alle kunst en vliegwerk uithalen om je vaste lasten te betalen. Je kan je dochter niet eens steunen bij haar studie. De leningen stapelen zich op en mijn vraag is dan ook: ‘Heb je al niet meerdere keren gedacht er een einde aan te breien?’ Je doelen zijn voor een groot deel bereikt. Wat kan jou het nog schelen man?’ John kijkt me scherp streng aan. ‘Het enige wat je ooit bereikt hebt zijn die drie boeken. Best wel knap gezien jouw capaciteiten. Je hebt veel hulp gehad weten we uit betrouwbare bronnen. Dat moet ook wel, want eigenlijk heb je nog nooit iets afgemaakt of gepresteerd.’ De beste man begint me behoorlijk op mijn zenuwen te werken en als hij zo doorgaat krijgt hij zo een klap voor zijn kanis. ‘En toch, je moest eens weten jongen. Het bedrijf wat wij hebben scout onbekende schrijvers in de rest van de wereld, buiten de VS zeg maar. Goede boeken vertalen we in het Engels, we veranderen de namen van de hoofdpersonen en we veranderen de titel. Hiermee verdienen we bakken met geld in ons land. En jij beste knul, met je uniek surrealistische boeken, jij bent een hit bij ons aan de andere kant van de Oceaan.’ Hij pauzeert even om te kijken wat dit allemaal met mij doet. Uiteraard ben ik boos in eerste instantie. Vooral omdat ze met hun smerige poten van mijn copyright af moeten blijven en omdat ik al iemand aan het werk heb met de Engelse vertaling van Dolen1. Aan de andere kant ben ik blij als een klein kind met een ijscoupe zo groot als de Eiffeltoren. ‘Zie je wel. Ik wist het wel! Had ik toch gelijk. Vaak ben ik uitgelachen, maar Dolen gaat me echt wel rijk maken,’ schieten meerdere gedachtes door mijn hoofd. John gaat verder. ‘Okay, natuurlijk is het stelen, maar beter goed gejat dan slecht verzonnen,’ zeg ik altijd maar. Hij knikt naar één van zijn helpers, die zijn mond vol heeft met tortilla de patatas. De man verontschuldigt zich en pakt een koffertje van de grond, legt het op tafel en opent het. Er verschijnen drie boeken met soft cover, waarop prachtige foto’s prijken van stoere kerels en sexy vrouwen in schaarse kleding die zeer uitnodigend en uitdagend zijn. De titel die ik lees: “The Drifter” en dan deel 1, 2 en 3 met de verschillende subtitels. Ik laat de boeken door mijn handen gaan. Waow, niet normaal zo gaaf dit. ‘Ja beste Alex, ouwe klaploper. Je bent een hit in Amerika. We hebben al meer dan een miljoen exemplaren verkocht in de States, zowel papier, e-book en luisterboeken.’ Ik ontplof zowat van pure blijdschap. ‘Nou denk je misschien: waarom vertellen jullie me dit? Dit kunnen we natuurlijk ook geheim houden en er gewoon lekker rijk van worden.’ Het kost me even tijd dit allemaal te verwerken. Hij blijft maar door lullen die man. En ondanks dat ik hier met een stelletje klootzakken aan tafel zit ben ik blij. Blij dat al die jaren van twijfel, onzekerheid, onrust en ook boosheid over het niet erkend worden als schrijver, nu voorbij zijn. Het geld kan me niet eens schelen. Mijn boodschap wordt verteld, gaat de wereld door. Ik zal voortleven na mijn dood.

Er wordt wijn bij besteld door één van de helpers en terwijl we doorgaan met eten en drinken gaat John verder. ‘We willen de boeken verfilmen, maar om dit te doen zijn zwaardere eisen voor wat betreft de herkomst! Daniel Craig gaat jou spelen en Emily Blunt gaat Michelle spelen. Voor Kristina zoeken we nog een opkomend kindsterretje. Het wordt een blockbuster. Helaas hebben we hiervoor dus wél jouw toestemming nodig en dat is waarom we hier zijn.’ De wijn is me inmiddels aardig naar mijn hoofd gestegen. Ik weet niet wat ik meemaak. Of ik nu blij moet zijn of boos, is voor mij nog een ambivalent vraagstuk. ‘Kan ik de Champagne alvast bestellen Alex? Of heb je liever dat ik je met Roy aanspreek?’ Hij lacht hardop en de anderen lachen hard mee.

Hij ziet dat ik twijfel in stilte. ‘Je wilt natuurlijk weten wat je dit op gaat leveren. Oké maatje hier komt hij dan, de klap op de vuurpijl.’ Hij wacht even om de spanning op te voeren.

‘We bieden jou 300.000 euro, take it or leave it, en je moet nu vanmiddag beslissen. We hebben nog twee schrijvers af te gaan. Gedrieën dingen jullie mee voor de hoofdprijs, maar jij bent onze eerste keus. Laat dat duidelijk zijn. Dus denk goed na.’ Ik dep mijn mond met de stoffen servet.

‘Het lijkt misschien weinig 300.000 euro, maar wees eerlijk mattie. Jij met jouw magere marketing skills zou dit in tien mensenlevens nog niet bij elkaar kunnen verdienen met je boeken, zo’n vorstelijk geldbedrag. Jij verkoopt nog geen ijzerzaag aan een gevangene.’ Weer lacht iedereen behalve ik. ‘Hier heb ik een cheque voor je Alex.’ Met een sierlijke beweging legt hij de cheque voor me op tafel. Uit het koffertje komen de contracten tevoorschijn. ‘This is your big chance Alex! The opportunity of a lifetime, I say.’ Hij draait zich om naar de bar en wuift dat hij bestellen wil. De vrolijke dame komt aangerend. John bestelt twee flessen van de duurste Champagne en vijfmaal een verse fruit sorbet van rode vruchten erbij. Ik kan het je nu wel zeggen Alex. We are the largest book publishing company in the world. We know what we are doing,’ zegt hij vol trots en met rode wangen van de drank.
Mijn hersenen maken overuren. Wat moet ik doen? In het contract staat dat zij ook de rechten overnemen van mijn boeken voor publicatie over de hele wereld, behalve Nederland. Ze laten me toch nog iets houden. En toch twijfel ik of dit wel zo’n goed idee is. ‘Ik moet even naar het toilet heren,’ verontschuldig ik me. Op weg naar de WC word ik aangekeken door grote ogen van de plaatselijke bevolking en krijg ik vragen als: ‘Qué pasa amigo? Wie zijn die gasten in die clownspakken?’ Ik knik haastig en ren verder. In het toilet draai ik de kraan open en splash koud water in mijn gezicht. Ik moet Tom bellen. Mijn all time best mate. Ik zoek in mijn zakken naar mijn telefoon. Oh nee hè, die clown heeft hem nog. Fuck, wat moet ik nu doen? Met 300.000 euro kan ik al mijn plannen waar maken en ik kan naar mijn dochter. Maar voor hetzelfde geld maakt die publisher miljoenen winst over mijn rug. Mijn ego speelt op. ‘Dik twaalf jaar, bloed zweet en tranen, heb je er alles voor gedaan en gelaten. Je hebt het zwaarste, gevaarlijkste en smerigste werk gedaan. Werken in de industriële hogedrukreiniging op raffinaderijen op de Botlek en de Maasvlakte. Tot je knieën in de ruwe olie staan in een donkere tank van 80 diameter. Met alleen een klein gat om er in en uit te kunnen. In een plastic pak, met een gelaatmasker op je kop en een slang achter je aan met perslucht. Al die tijd in de giftige dampen rondhangen. Dit alles, om je schrijfdroom te kunnen bekostigen. Dat heb je toch niet allemaal voor niks gedaan?’

‘En toch is die cheque van drie ton verleidelijk.’ Als ik terugloop naar de tafel is de Champagne gearriveerd.

‘Oké John. Ik doe het!’ zeg ik blij. ‘Je leeft maar één keer en dat is nu!’ Van alle kanten komen de felicitaties. De kurken knallen, de glazen worden gevuld en het schuim loopt over uit de glazen terwijl ik meerdere handtekeningen zet in het contract, wat de man naast me gelijk opbergt in zijn koffertje. John geeft me de cheque, die ik voor me op tafel leg. We proosten en joelen, zoals je dat zo vaak hoort bij de Amerikanen. ‘Carpe diem Alex! Carpe diem!’ schreeuwt John. De champagne flutes gaan tegen elkaar midden boven de tafel. Gulzig drink ik mijn glas leeg en wordt gelijk bijgevuld. De Champagne is droog, van zeer goede kwaliteit en hij stijgt tintelend op naar de happy place in mijn brein. De koude sorbet is een goede aanvulling.

Na vijftien minuten zijn de flessen leeg en is het ijs op. ‘Okay Alex, wij moeten verder gaan. Work is calling,’ zegt John. Hij rekent af aan de bar en de mannen verdwijnen net zo snel als dat ze ten tonele kwamen.

Ik blijf nog even nagenieten. De tafels staan vol lege borden, glazen en vooral flessen. Bij de dame bestel ik nog een café sólo met een dubbele Baileys. Vol ongeloof kijk ik om me heen en nog een keer naar de vette cheque. Wat een dag. De dame komt afruimen. Als ik haar wil helpen door enkele borden aan te geven, stoot ik onhandig tegen een halfvolle wijnfles aan die omvalt. Rode wijn gutst over tafel. ‘Fuck nee!’ De dure wijn heeft mijn kapitale cheque doordrenkt. Als ik hem op pak van tafel scheurt hij door midden…

Wordt vervolgd.