Blog11: Onder de Spaanse zon en tussen het groene goud. Real-Life-Soap! Huizenjacht…

Roy van Zanten Dolend in het zuiden van Spanje. Real-Life-Soap.

Blog11: ‘Onder de Spaanse zon en tussen het groene goud.

Huizenjacht…

Het heeft even geduurd, maar daar is die dan, Blog11. Ik ben, hier in het zuiden een beetje druk geweest met van alles en nog wat en na het lezen van dit blog weet je waarmee. Ondanks mijn Spaanse hart en mijn leven onder de Spaanse zon, houd ik het Nederlandse nieuws nauwlettend in de gaten. ‘Man o man’ wat hebben jullie een pech met die piepersnijders in Den Haag. Wat een wanbestuur en gekonkel. Ik ben altijd van mening geweest dat het toch niet zo moeilijk moet zijn om een klein land als Nederland te besturen, maar ik zal het vast niet goed zien. Wel opvallend dat in de landen rondom Nederland andere normen en meetwaarden worden gehanteerd en dat de benzine- en gasprijzen wel heel hoog zijn bij jullie, vele malen hoger dan elders. Het lijkt meer op bestuurlijke onwil dan onkunde.
Ook de altijd op sensatiebeluste media werkt weer lekker mee met allerlei angstverhalen over spinnen, teken, droogte en hittegolven. En zijn die voorbij dan komen waarschijnlijk ‘het winterse weer’, ‘de nodige griepgolven’, ‘gevaar voor overstromingen’ en natuurlijk de grootste troefkaart ‘het stijgende water ten gevolge van de opwarming van de aarde’. Maar goed; we leven nog. En daar gaat het om! Geniet van elke dag en laat je niet gek maken zou ik willen zeggen. En anders; zet die belachelijke regering eruit en ga opnieuw kiezen. Er zal toch wel een coalitie te vormen zijn met FvD, BvNL, PVV, Omtzicht en BBB?
En nu verder met het blog over mijn leven hier!

Er wordt hard op de deur gebonsd, gevolgd door een schreeuw. Het is Mari (afkorting voor Maria). Zij woont een paar minuten lopen bij ons vandaan, meer naar beneden in een groot huis met uitzicht op de rivier. Omdat we geen deurbel hebben, had ik de deur al op een kier gezet, zodat ik haar goed kan horen. Mari is een vrolijke opgewekte vrouw met de mond op de juiste plek. ‘Ben je klaar om te gaan Roy?’ We hebben afgesproken vanavond. Ik doe mijn slippers aan en we gaan druk pratend en lachend op weg. Mari is een vrouw van middelbare leeftijd met zwart haar, wat strak naar achteren valt in een staart en iets grijs kleurt bij de slapen. Ze draagt een zwarte bril voor donkere ogen die iets hangen aan de zijkanten, wat een zwaar leven verraad. Haar mond lacht of praat. Het lijkt me onmogelijk haar niet aardig te vinden.
‘Zullen we eerst naar het huis van 10.000 gaan?’ stelt Mari voor. Ik knik.
‘Is het ver lopen?’ vraag ik terwijl Mari praat over een tante die net een huis gerenoveerd heeft en tot ‘vivienda rural’ gemaakt heeft, wat ze aan toeristen kan verhuren. We gaan drie huizen bekijken in het dorp. Ik heb geen flauw idee hoe ver ze uit elkaar liggen. Had ik misschien beter schoenen aan kunnen doen? Er is geen straat horizontaal hier. We lopen richting de hoger gelegen kerk van het dorp en slaan net ervoor af naar rechts, naar beneden, en komen via een betonnen trap uit op een soort pleintje met een zwart ijzeren hek met uitzicht over de westhelling van het dorp. Er hangt een zoete aangename dennengeur afkomstig van hoge puntige bomen die langs het voetpad staan, dat naar de rivier in het dal loopt. ‘Het huis wat we nu gaan bekijken is van mijn oma geweest. Het staat al 40 jaar leeg.’ Ze wijst een steeg in. Er komt een lang verhaal over dat dit een unieke plek is doordat de steeg ernaartoe praktisch privé is. De steeg loopt naar twee prachtig witte huizen met een soort schuur ertussenin. Hoe dichterbij we komen, hoe meer het idee me bekruipt dat we over het middelste huis/schuur praten. ‘Hier hebben beesten gestaan. Ezels en kippen,’ praat ze door. Dus toch?! We kijken door kippengaas naar enkele ruimtes, een schuin dak links en een grote kamer eronder. Ik moet even mijn verwachtingspatroon bijstellen. ‘Ja, wat wil je je jongen? We hebben het over 10 duizend euro.’ Mari praat door over de mooie lange entree, de muren die verplaatst kunnen worden en over een verborgen trap. Achter een soort open haard is een trap naar beneden. Ze legt uit dat haar oma het huis aan haar twee zoons heeft gegeven en ze de trap dicht heeft laten maken. De rest van het huis zit dus aan de andere kant en een stuk lager. Tja, zo denken wij kaaskoppen niet hè? In ons land is alles recht, gelijkvloers, als een pannenkoek. Dit dorp is tegen een berg aangebouwd. Aangezien de trap nog steeds dicht is, lopen we om via een paar straatjes en komen zo bij de benedenverdieping aan. Ook hier hebben de buren hun huizen opgeknapt. Het kost moeite binnen te komen, maar Mari is gewend haar kracht te gebruiken. Ze praat nog steeds aan een stuk door over de achterkamer, de muren, het nieuwe plafond en de trap die we nu van de andere kant kunnen aanschouwen. ‘Ik heb hier als klein meisje gewoond. In dit huis,’ zegt ze tussen de regels door. ‘Daar achter was de slaapkamer.’ Ze wijst naar een redelijk grote kamer die vol bouwstempels staat. Naar links is ook een grote ruimte met een nieuw plafond, omdat daarboven de buren wonen. Er is nog precies ruimte voor een klein schattig tuintje. Toch ben ik een beetje teleurgesteld, maar de ligging en de mogelijkheden zijn inderdaad niet verkeerd. Ik kan wel een beetje uit de voeten in de bouwwereld, maar dit gaat me boven de pet. Ik leg dit uit aan Mari. Aan dit huis moet zoveel gebeuren, dat zou mij te veel tijd kosten. Voor iemand uit de bouw of iemand met een goede portemonnee kan je hier een paleisje van maken. Mijn hoop richt zich op het volgende huis.
Het tweede huis is groter, zo ook de tuin, maar verder is het een beetje hetzelfde. Het heeft ook een hoge en een lage ingang. De buren hebben hun huis gerenoveerd en het wachten is nu op een handige bouwvakker die de wijk mooier gaat maken, maar voor mij is het te veel werk.
We lopen door de schilderachtige smalle steegjes vol geraniums naar het derde pand. Het zit recht achter het huis van Bert op de Calle Vidrio dat uitkomt op de centrale plaza. Dit huis ziet er zeer bewoonbaar uit. Met wat klein opknapwerk kan je hier vrij snel iets van maken. Dan is er nog een enorm basement onder het huis wat helemaal opgeknapt is. We kijken vanaf hoge balkons op de zeven verschillende geschakelde daken van Bert zijn huis. Die gozer heeft mazzel gehad met zijn grote goedkope huis, wat voor eenderde goed bewoonbaar is. Het is hem gegund. Zoals ik in een eerder blog heb gezegd zoek ik een project voor Bob (mijn oude Málaga vriend) en mijzelf. Eventuele vrienden die mee willen doen als investering, zijn van harte welkom. In eerste instantie willen we zelf relaxt wonen en de investering terugverdienen met verhuur van huisjes of appartementen en het organiseren van themaweken. Tennis, yoga, kano, wandel, ontstressen, mindfulness, natuur- en stiltereizen. De omgeving is hier zo ontzettend mooi, dus wat dat betreft zie ik geen probleem. Het is een droog, bergachtig gebied met een overvloed aan rivieren en stuwmeren. Door de afgelegen ligging kan je hier helemaal tot jezelf komen. Nu nog even dat ene plekje vinden en om eerlijk te zijn gaat geen één van de drie huizen van Mari passen in ons ideaalplaatje. Nadat ik haar dat vertel, vraagt ze meteen of ik haar niet wil helpen met de verkoop. Als ik haar in contact kan brengen met een eventuele koper zal ik haar zeker helpen. Behalve dat Bob en ik vakantiegangers een onvergetelijke tijd gunnen, willen we ook de kleine authentieke (vaak met uitsterven bedreigde) dorpjes geven waar ze recht op hebben en weer wat leven in de brouwerij brengen. Wat business geven aan het bakkertje, slagertje, de kapper, de supermarkt, de bars en restaurants. Het zou helemaal geweldig zijn als jullie noordelingen het hier zo leuk vinden dat jullie willen blijven. En ook daar gaan Bob en ik iets op verzinnen. Voorlopig werkt Bob nog op de binnenvaart als hoteldirecteur op riviercruiseboten, oftewel seizoenswerk. Als hij vrij is gaan we weer samen op pad in onze zoektocht.

Vandaag, zondag, zijn mijn huisgenoot Bert en ik van plan een stuk te gaan wandelen. Net buiten het dorp is een trail welke we willen gaan volgen. Met de auto rijden we over een zand/stenen weg langs een camping op zoek naar het vertrekpunt van het Magdalena pad, een van de vele plekken waar de Rio Castril ontspringt. We zijn nog redelijk moe van het leggen van de vloeren van afgelopen week en het sjouwen met zakken cement en kleikorrels al die trappen op. Daarom kiezen we voor een korte wandeling en dus zover mogelijk doorrijden met de kleine stoere auto van Bert. Als een rallyrijder loodst hij ons door diepe kuilen en ongelijke stukken zandweg naar de dichtstbijzijnde parkeerplek. Er staan twee grote 4×4 jeeps. Omdat we laat in de ochtend zijn, is het al snikheet.
De wandeling is prachtig. Voor ons strekt zich een steil rotsmassief uit wat zich fel aftekent tegen een egaal kobaltblauwe lucht. Erboven cirkelen donkere vogels. Van verhalen weet ik dat er in het voorjaar een enorme waterstraal van bovenaf uit een rotsspleet naar beneden kan denderen. Nu zien we nog niks. Als het natuurlijke bassin maar niet droog staat. We klimmen verder langs het steile pad en komen af en toe mensen tegen. Onder andere twee oudere Franse zusjes. Op vriendelijke wijze vertellen ze ons hoe te lopen. Aan hun goede uitrusting en schoenen te zien zijn ze ervaren wandelaars. ‘We zijn vanmorgen vroeg al vertrokken,’ geeft de oudste van de twee aan. Eerder leek het nog of ze ons boos aankeken toen we met de auto voorbij kwamen hobbelen over het ongelijke zandpad. Nu zijn ze gewoon super aardig en leuk. Misschien omdat wij er ook lol in hebben en blij zijn weer even in de prachtige natuur te zijn van het Parque Natural Sierra de Castril.
We komen aan bij de oorsprong van de rivier. Tot mijn verrassing zien we een groot natuurlijk bassin tussen de hoge rotsen wat overloopt in een kleine waterval verder naar beneden en zo het begin van de Rio Castril vormt. Vanuit een lager punt tussen de rotsen stroomt water met een behoorlijke straal in het bassin. Er is een grote groep mensen, ouders en kinderen, die onder luid gegil in en uit het water gaan. Ik heb mijn zwembroek niet bij me maar kan me niet bedwingen er ook in te gaan. Dan maar in mijn onderbroek. Koudwaterbaden zijn goed voor het lichaam, voor de bloedsomloop en het heeft een goede invloed op je stress nivo. Bert bedankt lachend voor de eer. Het water is inderdaad ijskoud, een groot contrast met de hitte van de zon. De man die net nog als een klein kind liep te springen en gillen van het koude water op zijn huid, kijkt me verbaasd aan nu ik meteen doorloop over de rotsachtige bodem naar het diepere gedeelte en kopje onder ga. En zonder te gillen ;). Uiteindelijk houd ik het ruim een kwartier vol. Vooral omdat ik weet hoe fijn ik me straks ga voelen als de kou nog in mijn lichaam zit. Ik laat me opdrogen op de kant en trek mijn kleren weer aan, over mijn natte onderbroek.
Op de camping drink ik een kop koffie en een biertje. Bert neemt een vruchtensapje. Met prachtige beelden op het netvlies en een voldaan gevoel keren we terug naar huis.

Nu ben ik weer aan het oppassen bij Martin. Hij is even weg voor een dag of tien. Sinds enkele weken geef ik hem Spaanse les, waar ik veel lol aan beleef. Tijdens zijn reisje gaat hij alle stof nog een keer op een rijtje zetten van wat we tot nu toe allemaal behandeld hebben. Ik ben benieuwd hoe hij straks uit zijn woorden komt. Niks leuker voor een leraar dan te zien dat zijn leerlingen vooruitgang boeken.
Grappig ook dat ik in dit dorp (ongeveer 40 minuten rijden van Castril) enkele mensen tegenkom die een huis of een stuk grond te koop hebben. Uiteraard ga ik op onderzoek uit! Lesgeven is niet nieuw voor me, maar zou er dan toch stiekem een makelaar in mij schuilgaan? Wil je rustig wonen in een klein dorpje in een goed klimaat. Geen stoplichten en verkeersdrempels. En vooral minder stress en gezeik. Ik kan vooral ook genieten van de prachtige sterrenhemels en nu de dagen korter worden kan dat ook vroeg in de morgen. Net keek ik nog naar het prachtige haarscherpe Orion die lachend naar me zwaaide. Naast haar een witte streep van een melkwegstelsel. Als ik zoiets zie, besef ik me hoe mooi en bijzonder het leven is. En ook, zonder arrogant te willen klinken, hoe bijzonder ikzelf ben. Uniek.. Zoals ik is er maar één en daar ben ik trots op. Trots op mijn uniekzijn. Iedereen is uniek. Wees er trots op mensen! Het leven is te kort en te mooi om je tijd te verdoen anderen te kopiëren. Maak er wat van, elke dag weer!! 🙂
Aankomende week ga ik rondkijken in de driehoek: Albacete, Alicante en Valencia. Daar heb ik super veel zin in. Ik zal proberen, iets van de kust vandaan, een leuk stukje land te vinden in een klein dorp, op een half uur rijden van een iets grotere stad… (50.000 inwoners)

Het is zachtjes gaan regenen vanuit een grijze lucht. Het is een welkome afwisseling van de hete dagen van de afgelopen tijd. Op mijn telefoon komt een bericht binnen. Het is Bob. Hij staat op Schiphol te wachten voor zijn vlucht naar Wenen. ‘Ik denk dat ik mijn vlucht niet meer ga halen. De wachttijd is ruim vijf uur,’ schrijft hij.
‘Nederland is een prachtig land. Het beste land ter wereld.’ Die zin kunnen we beter in de verleden tijd zetten. Het is te hopen dat de lachende politicus die dit zei, snel gaat aftreden. Dan kan Nederland dat misschien weer worden… Nee, ik ben niet depri. Ik ben in een super goede bui. 🙂

Wordt vervolgd… Volg Roy op zijn zoektocht door Spanje naar de ideale woonplek. Elke dinsdag komt er een nieuwe blog uit. Lees ook eerdere blogs op deze website.