Blog10: Onder de Spaanse zon en tussen het groene goud. Real-Life-Soap! Het watermysterie…
Roy van Zanten Dolend in het zuiden van Spanje. Real-Life-Soap.
Blog10: ‘Onder de Spaanse zon en tussen het groene goud.
Het watermysterie…
Waar bij jullie in Nederland nu een hittegolf dreigt en het water in verband met de droogte, misschien binnenkort niet meer gebruikt mag worden om de auto te wassen en de tuin te sproeien, komt hier in het dorp het water zelfs overal uit de muren gutsen. Ik klop het even af op hout, want het is bijna niet te geloven hoeveel water we hebben. En dan te bedenken dat ik in het ‘droge’ zuidoosten ben van Andalusië. Het land wat door sommige wetenschappers voorspeld is als toekomstige ‘Hel op aarde’. Op anderhalf uur rijden zijn er zelfs enkele woestijnen. Er zijn talrijke fonteintjes en kranen verspreid over het dorp die 24/7 stromen met ijskoud water, wat veelal wordt opgevangen in grote wasbakken om vervolgens over te lopen en verder te stromen richting de moestuinen en olijfboomgaarden. Naast het drinken ervan, kan je er je handen, nek en gezicht mee koelen. Het blijkt dat er in dit gebied veel onderaardse meren en rivieren zijn die via bronnen naar boven gestuwd worden om vervolgens ‘nacimientos de los ríos’ te worden, oftewel geboortes van rivieren. Zie ook blog8, waar ik dobber in het ijskoude water van de bron van de Río Peralta bij Hinojares. Grappig dat het niet altijd is wat het lijkt. Nederland, een waterland, vechtend tegen de droogte. En in een dorp in het zuiden van Spanje hebben we water in overvloed. Het moet niet gekker worden.
Vorige week was ik in de grote fontein/waterbak op de ‘Plaza de arbol’ gaan liggen, om mijn lichaam een koud bad te geven. Mario, de man van de gemeente uit de vorige blog, had me verteld dat de bron heilig water geeft op woensdag en vrijdag tussen 11-12 uur en tussen 15-16 uur. Mario had me ook het fantastische verhaal verteld over het ‘Sagrado Corazón’-standbeeld dat ver boven de stad uittorent. Hij was als klein jongetje aan het voetballen met zijn vriendjes op het plein voor het gemeentehuis. Er was onweer, maar ze speelden toch verder. Plotseling verlichtte een bliksemschicht het dorp. Hij zag een vuurpijl inslaan op een busje op het plein. Vervolgens ketste de bliksem af en ging richting het beeld. De volgende dag zagen de dorpelingen dat de hand van het beeld verbrijzeld was. Het verhaal gaat dat het beeld het dorp in bescherming heeft genomen door de bliksem naar zich toe te trekken. Ik hou wel van dat soort verhalen en je slaapt er een stuk beter van als je weet dat je beschermd wordt.
Afijn, ik lag dus, in mijn zwembroek, te dobberen in het ijskoude water van de heilige bron op woensdagmorgen kwart over elf. En juist op dat moment kwam onze politieagent aanlopen. Castril heeft twee lokale agenten. Dit was de man met het donkere korte haar die altijd nors kijkt, maar een aardige kerel is. Toch schrok ik ligero (licht). ‘Qué haces tu?’ Hij stop, kijkt verbaasd en vraagt dus streng wat ik aan het doen ben. Mijn hersens draaiden op volle toeren. Opeens kwam er een stem in mijn hoofd. ‘Engels praten Roy!’ De agent stond inmiddels naast me en greep als een voetbalscheidsrechter naar zijn borstzak. ‘I do this for my health. The cold water is good for my body. Actually I have to do this once every week.’ De agent keek me raar aan. Ik bleef doorpraten in het Engels en zag hem twijfelen. ‘Ese fuente no es para bañarse,’ zei hij boos met een opgestoken wijsvinger en liet zijn borstzak nu met rust. Vervolgens draaide hij zich abrupt om en liep boos verder. ‘Die fontein is niet om in te baden,’ had hij gezegd, wat ik natuurlijk prima verstaan had. Toch maar een andere plek gaan zoeken voor een koud bad. Of het ’s nachts doen als iedereen slaapt? Op Sicilië heb ik me ook eens uit een situatie gered door Engels te praten bij een verkeerscontrole. Ik had per ongeluk mijn rijbewijs niet bij me en ik bleef net zo lang Engels praten tot de agent me liet gaan.
Soms heb je wel eens dat een bepaalde gedachte of onderwerp meerdere keren onder je aandacht wordt gebracht in korte tijd. Bijvoorbeeld een automerk, een dorp, een land of een evenement. Dit keer had ik dat met een dorp waar Bert en ik langs zijn gereden op onze trip vanuit Nederland, inmiddels twee maanden geleden. Rechts en links van de weg zag ik uitnodigende woonwijken die een culturele schat leken te verbergen. Het liefst had ik een stop gemaakt. Ik belde Bert, die voor me reed in zijn auto, maar graag door wilde rijden. De naam bleef hangen in mijn hoofd en ik nam me voor hier zeker nog een keer terug te komen. Zeker voor wat betreft mijn zoektocht naar een fantastische plek om te wonen in Spanje. Nou is het niet een naam om snel te vergeten, nadat je eerst je best hebt moeten doen om hem goed uit te spreken. Vanmorgen had ik een gesprek met de buurman en die had het opeens over het dorp, waar een Flamenco optreden zou zijn. Een kwartier later las ik er nog iets over in de krant. En nog geen uur later belde mijn buddy Johan uit La Rioja dat hij en zijn vriendin Begoña langs zouden komen zaterdag. Ze hebben familie wonen in de buurt van Castril, namelijk in Puebla de Don Fadrique. Bam! En daar was die naam weer!
We hebben heerlijk ontbeten die zaterdag bij Emilio’s op het terras met het prachtige uitzicht op zandkleurige bergen en een vallei met olijfbomen. In Spanje doen we dat met tostadas con aceite de oliva, ajo, tomate y jamon y queso. Oftewel getoast stokbrood met ingewreven knoflook en tomaat, besprenkeld met olijfolie en belegd met serano ham en/of kaas. Na het ontbijt hebben we ons onderkomen laten zien en nog wat door het dorp gewandeld.
Het was echt lang geleden dat we elkaar gezien hebben en het was super tof om even ‘life’ bij te praten. Bij Johan heb ik enkele jaren meegeholpen aan de opbouw van zijn Paraïso Rural. Een mini dorp van houten huizen en een oude stenen hooischuur die omgebouwd werd tot eetzaal, keuken, bar en saunaruimte. Ik woonde er met mijn hond Glenny in mijn caravan op de berg van Johan in Villanueva de Cameros, La Rioja. Het was een leerzame tijd.
Zondag zijn we bij Johan en Begoña langs gegaan in Puebla de Don Fadrique. Dat kon natuurlijk niet uitblijven. Het is inderdaad een prachtig dorp wat op een vlakker stuk land ligt dan Castril. De culturele schat bleek het huis te zijn waar Johan en Begoña sliepen. Het was door de zoon van Begoña ontworpen, die architect is. We keken onze ogen uit. Van buiten was het huis in de bouwstijl van het dorp gerestaureerd. Maar van binnen was het een juweel van moderne kunst; in hout, steen en glas. De vloeren kwamen in legio woonlagen, verbonden met trappen met glazen wanden aangevuld met eiland keukens, ruime balkons en open haarden. Het leek het Guggenheim Museum van Bilbao wel. Dit alles gehuld in een subtiel parfum van hout. De muren opgesierd met enorme kleurrijke abstracte schilderijen. Elke ruimte was benut. De auto kon geparkeerd worden in huis, een trap verwijderd van de woonkamer. ‘Willen jullie iets drinken,’ vroeg Johan lachend en we daalden af naar de bodega van het museum oh nee woonhuis. Ook hier had de architect zich volledig uitgeleefd met een kookeiland, een open haard, een prachtige lange houten tafel en verschillende koelkasten, vooral om wijn te koelen.
Na een heerlijke Rioja gingen we op pad. Het was inmiddels rond negenen en de temperatuur was afgekoeld tot een aangename 29 graden. Voor een tweede aperitief zaten we op een leuke patio onder bomen en tussen de geurende bloemen te genieten van onze wijn en enkele tapas bij bar La Montés. ‘Waow, wat een oase van rust is het hier,’ merkte Bert terecht op. Dan merk je de meerwaarde als je iemand kent in een plaats die je bezoekt. Zij kennen de leuke plekjes. ‘Wacht maar tot je het restaurant ziet waar we zo heen gaan,’ sprak Johan geheimzinnig.
Achter het Repsol benzinestation schuiven we aan op een gezellig drukke binnenplaats met zeker 25 tafels. Links van de trap die we afdalen om op het plein te komen staat een grote BBQ. ‘Hier hebben ze de beste Chuletón van heel Spanje,’ zegt Johan terwijl de ober bij ons komt om de bestelling op te nemen. Chuletón is een dikke entrecote met bot van tussen de 500 gram tot een kilo. Normaal gesproken eet ik niet meer zo veel rood vlees, maar nu kan ik de verleiding echt niet weerstaan. Begoña bestelt bij de ober die een neef van haar is. De gespierde goedlachse jongen blijkt vriendelijk en snel en dat terwijl alle tafels bezet zijn met opa’s oma’s, ouders en kinderen. We proosten en genieten met volle teugen van dit Spaanse, dorpse samenzijn.
‘Ik zou daar in PdeDF wel kunnen wonen,’ bedenk ik me, terwijl we ruim na twaalven terug keren naar Castril.
*
Gisteren heb ik door ‘mijn’ dorp gewandeld om te kijken of er leuke huizen te koop staan. Oftewel bordjes met Se Vende opgeplakt hebben. Ben ik stiekem toch een beetje verliefd aan het worden op dit sprookjesachtige, iets toeristische dorpje? Nou die huizen zijn er genoeg. En dan zijn er ook nog veel huizen die in de stille verkoop staan. Zoals het familiehuis van mijn buurman, wat aan de rand van het dorp ligt. We hebben afgesproken vandaag te gaan kijken.
‘We hebben al een tijd niet schoongemaakt,’ zegt hij zich verontschuldigend. Maar daar kijken we wel doorheen. Het betreft een groot huis op een goede locatie. Wel grappig dat ik gedurende rondleiding steeds enthousiaster word. Ik ga van ‘even een huisje kijken’ naar ‘super geïnteresseerd raken’. Ik zie vooral de voordelen terwijl er ook enkele nadelen zijn. De prijs moet hij nog overleggen met zijn broers. Ik kan er verder nog niet veel over zeggen, omdat ik natuurlijk niet wil dat iemand anders het voor mijn neus weg kaapt. ’s Nachts droom ik al over hoe ik het zou inrichten en wat de mogelijkheden zijn kwa indelen en eventuele gastenkamers. Heerlijk om zo te dromen over de nabije toekomst en rust te voelen bij die gedachten.
Een paar dagen later hoor ik de vraagprijs. Dat is toch even iets schrikken. Maar alles is onderhandelbaar. Morgen heb ik nog drie bezichtigingen van iemand anders.
Jullie in Nederland succes met de hittegolf en het watertekort. Ik hoop dat er snel een paar buien komen en het water weer volop stroomt.
Wordt vervolgd… Volg Roy op zijn zoektocht door Spanje naar de ideale woonplek. Elke dinsdag komt er een nieuwe blog uit. Soms ook nog één op vrijdag.
